Schilders

Rien van Uitert

In het landschap spreekt de schilder ons diepliggende verlangen naar een mooiere en betere wereld aan. De landschappen van Rien van Uitert zijn raadselachtig. We zien op zijn strandgezichten of Zuid-Frankrijktaferelen allerlei elementen terugkeren die ons enige houvast kijken te bieden: de masten en palen die steeds parmantig omhoogsteken en qua compositie speels de horizontale lijnen kruisen, de honden die steeds vaker zijn werk binnenlopen, de oude ijzeren machines die als repoussoir dienen om zijn landschappen nog meer diepte te geven. Het is vooral het mistige toonwaardenperspectief dat aan zijn realistische landschappen een metafysische draai geeft. Er lopen verschillende werelden door elkaar. Zoals bij de trap met perfect geschoren hagen die ons naar zee voeren. Het doet eerder denken aan een slottuin of een kerkhof en dan krijgt zo'n strandgezicht erachter ineens een andere betekenis. Zijn landschappen gaan over de tijd, over de teloorgang ervan, daar lijken zijn versteende honden tenminste naar te verwijzen, over dat de natuur niet zomaar een verzameling bomen, bergen en zeeën is, maar een klankbord waarop wij onze gevoelens en verlangens kunnen projecteren. Deze landschappen zetten dat allemaal in beweging. Het is eigenlijk pure romantiek. Ze prikkelen en voeden onze fantasie en dat is een van de mooiste eigenschappen van kunst, dat het niet precies toont wat we zelf al om ons heen kunnen zien, maar dat het een ander licht werpt. Hier treedt iets anders in werking dan een geoefend oog, dit is het rijk van de verbeelding. Eric Bos

Schilders

Het Hoekhuis

Siësta

Het Witte huis

Tuin aan de woestijn

Rien van Uitert

Contact

Veilig online bestellen

Nieuwsbrief